AU BORD DU MARAIS

Inleiding door Geert Verswijvel

Voor zijn derde passage in de galerie Anouk Vilain brengt Peter Weidenbaum ons naar de rand van het moeras, naar de rand van de stabiliteit…au bord du Marais.

Stravinsky zei ooit dat het nieuwe zijn wortels heeft in de traditie. Met de werken in de huidige tentoonstelling brengt Peter Weidenbaum het klassieke naar het postmoderne en refereert hij naar momenten uit een recent verleden. Hij speelt met fijngevoelige toets het picturale lied van iets dat is geweest. Door het kleurgebruik en de bijna wiskundige opbouw in sommige van de schilderijen krijgen we het gevoel dat het kristallisaties zijn van gedachten of emoties. Al snel raakt men de tel kwijt en zit men mentaal vervoerd in zijn verhaal, in een andere ‘state of mind’.

Net als de symbolisten in het begin van de twintigste eeuw geeft hij vorm aan onze innerlijke subjectieve wereld, aan onze innerlijke verbeeldingskracht en intuitie. Men kan niet anders dan in het huidige werk relaties of referenties te zien en te voelen naar kunstenaars zoals bijvoorbeeld Leon Spilliaert, William Degouve de Nuncques en, wat verder van huis, naar de sfeer en de picturale sensitiviteit in het landschappelijke werk van James McNeill Whistler en Edward Hopper.

Zoals Willem Elias in zijn boek ‘Aspecten van de Belgische kunst na 1945’ al met een chirurgische precisie onder woorden bracht, is het huidige werk van Peter Weidenbaum dan ook onder de noemer van het ‘neo-symbolisme’ te categoriseren. De schilderijen waarmee we in de huidige tentoonstelling worden geconfronteerd, zijn hiervan bijna pathognomonische voorbeelden, om het met een medische term te duiden.  Beelden die op het eerste zicht vanzelfsprekend lijken prikkelen het onderbewuste en brengen wazige, innerlijke twijfels naar boven die de evidentie ondermijnen van de beelden die  getoond worden.   Dit stilstaan bij de werkelijkheid, die door de kunstenaar werd vastgelegd op basis van film of foto’s en vertaald werd als schilderijen, intensiveert deze dubbelzinnigheid.  De keuze van het motief is specifiek maar ondergeschikt aan wat het bij de kijker oproept. De huidige werken zetten de kijker boven de tijd, brengen ons bij de kracht en de schoonheid van de poëzie.

In werken zoals ‘The lake house’, ‘The silence’ of ‘The lake’ voelt men bovendien, door de uitsnede en de specifieke belichting, het kloppend hart en de filmische mystiek van cineasten zoals David Lynch of Andrej Tarkovski. Ook de gradueel opbouwende  suspense van iemand als Alfred Hitchcock ademt mee in de getoonde schilderijen. Het bijna surrealistische karakter in het werk ‘The lake house’ -dat een willekeurig pand toont zwevend in een etherische gifgroene achtergrond – is hiervan het typevoorbeeld dat de kracht van de suggestie bijna letterlijk vertaald.

Een uitmuntend buitenbeentje op de tentoonstelling is het met olieverf beschilderde object dat gedragen wordt door een steriel ogend tafeltje, bestaande uit inox.  Beide elementen harmoniseren tot een postmodern beeld, een fijngevoelige en geheimzinnige invitatie van de kunstenaar naar een droomwereld, surrealistisch aangereikt op een strak plateau. De laterale vlakken van het werk tonen een weergave van een willekeurig bos,  waarbij het licht gradueel verandert naar het duister. De tijd is als het ware gefixeerd op een object.  Op het bovenvlak zien we de abstractie van een zwembad, waarin het licht en de tijd hun aanwezigheid verraden door een donkerblauwe schaduw.  Het werk vraagt dat de toeschouwer  letterlijk rond het object wandelt, zoals de aarde rond de zon. Het bos, het zwembad en de inox sculptuur zijn drie elementen uit vroeger werk van Peter Weidenbaum, hier gefusioneerd tot een postmodernistische sculptuur die een ode lijkt te zijn aan de vervreemding van onze leefwereld, het surreële hand in hand met het symbolische.

Met de huidige tentoonstelling toont Peter Weidenbaum de relevantie van zijn werk in de huidige kunstscene. Hij geeft  letterlijk vorm aan onze innerlijke verbeeldingswereld en dat met een plastische taal en picturale gevoeligheid die volledig de zijne is.

Geert Verswijvel
Genk, 4 mei 2013